Uit de oude
doos. In de jaren 2002-03 schreef ik een column genaamd "Verdwaald in Argentinië
voor het Blad. Nu we 10 jaar verder zijn leek het me leuk om die oude ervaringen
van een toen nog relatief nieuwe Nederlander (relatief want in 1999 gekomen)
opnieuw met jullie te delen. In totaal zijn het 10 columns, per maand zal ik er
eentje plaatsen. Hieronder de derde.
De Taxi.
Als je zoals ik al een tijdje in
Argentinië woont, dan vallen je verschillende zaken op. Eén van die zaken is
het verkeer en dan in het bijzonder de taxi´s. Na het een tijdje met de subte
en de collectivo gedaan te hebben, neem ik tegenwoordig vaak de taxi. Eén van
de zaken die opvalt als je in een taxi zit, is dat het verkeer van binnenuit
een stuk minder chaotisch overkomt dan het van buitenaf lijkt. ´s Ochtend
tijdens het spitsuur over 9 de julio en vervolgens links afslaan bij de
Obelisco naar Corrientes of Diagonal Norte. Ik bedoel, chaotischer wordt het
niet. Alle denkbare situaties heb ik beleefd. Van helemaal rechts, keihard
optrekken als het licht op oranje springt en helemaal naar links oversteken,
een paar late voetgangers en andere vroege optrekkers ontwijkend. Of helemaal
links, goed voorgesorteerd zoals het hoort, maar dan drie keer nodig hebben om
het stoplicht door te komen. Beter voor je hart, maar minder voor je humeur.
Behalve een botsing. Ik heb nog nooit een botsing gehad met een taxi in BA[1]. Wel veel bijna
botsingen maar daar schrik ik al niet eens meer van. De reactiesnelheid van de
taxichauffeurs is bewonderenswaardig.
Van nature ben ik niet een heel geduldig persoon en dan kun je je soms
behoorlijk ergeren in de taxi. Bijvoorbeeld:
Remmende taxi´s. In mijn optiek remmen taxi´s per definitie niet. Daarom
neem je per slot van rekening een taxi, dat schiet immers lekker op. Behalve
dus als je er een hebt die remt. En dan niet alleen voor passerende bussen en
auto´s welke die allemaal voor laat gaan, nee ook nog eens het gas loslaten aan
het eind van iedere cuadra om te kijken of het stoplicht niet toevallig omslaat
naar rood. En bij oranje natuurlijk stoppen. Ik trek dat slecht. Gelukkig is de
groene golf hier een echte groene golf en zelfs remmend kom je nog een eind.
Maar toch.....
Chauffeurs die altijd de langzaamste baan kiezen. Sommigen hebben daar
echt een talent voor, die veranderen steeds naar de langzaamste baan. Gek word
je daarvan, iedereen rijdt en jij staat stil. Kan daar slecht tegen. Mijn
ervaring leert dat op de grote avenida´s de rechterbanen meestal sneller gaan
dan de linkerbanen. Dat klinkt gek, maar rechts duwen die bussen goed door en
als je een baan links naast de bussen zit, zit je redelijk goed. Soms moet je
dat dus even uitleggen...
En dan zijn er nog de eindeloos rondrijdende verkeersopstoppende taxi´s
zonder passagiers. Hier erger ik mij ook aan, maar goed, die mensen zoeken
passagiers en daar leven ze tenslotte van dus dat moet je respecteren. Wat ik
wel mooi vind is hoe de taxi´s met passagiers altijd schelden op de taxi´s
zonder passagiers omdat ze de boel ophouden, in de weg rijden, etc. Alsof zij
zelf nadat ik ben uitgestapt niet weer hetzelfde doen.
Aan de andere kant heb je de chauffeurs die een taxiritje zien als een
computerspelletje. U weet wel, zo´n spelletje waarin u stilstaat en op u
afkomend verkeer moet ontwijken. Slalommend over de wegen, links, rechts,
middendoor, onderdoor, overheen of zelfs doorheen, nog net niet over de stoep.
¡Prachtig! Beter voor je humeur, maar minder voor je hart.
Natuurlijk heb ik als buitenlander ook de ervaring met taxi´s die: “een
kortere weg weten”, “vergeten af te slaan”, “oh, zei u die straat”, “nee, die
straat is afgesloten” en meters die sneller lopen dan een Argentijn voor Dulce
de Leche. Hoort allemaal bij het spel tussen de Taxichauffeur en jou. Dat
levert soms mooie discussies op waarbij je de betreffende chauffeur verstelt
kan doen staan van je kennis van a. de straten van BA en b. de Spaanse taal en
dan bedoel ik niet wat je op school geleerd hebt.
Iedere taxirit is in zeker zin een nieuw
avontuur. Een typerende ervaring had ik nog niet zo lang geleden. Na een slalom
van rechts naar links en weer terug over Santa Fé, al toeterend en
lichtenflitsend, rijden we ons helemaal klem waardoor we uiteindelijk niets
opschieten. Op dat moment draait de
chauffeur zich om en zegt letterlijk: “son (lees: iedereen behalve hijzelf) un
desastre manejando”.
[1] Zoiets moet je natuurlijk ook niet zeggen. De
Goden verzoeken heet dat. U begrijpt, ik heb mijn 1ste aanrijding(kje) gehad.
Stelde weinig voor verder. Beide partijen kozen ervoor door te rijden zonder
uit te stappen. Waarschijnlijk beiden niet verzekerd. Waar de aanrijding
plaatsvond vraagt U? 9 de Julio en Corrientes, tijdens het linksaf slaan.
Wanneer? Vrijdag 13 september. Tja,....
No hay comentarios:
Publicar un comentario