Blad Nederland 1 2013

Uit de oude doos. Voor dit eerste Blad van 2013 grijpen we even terug in de oude doos. In de jaren 2002-03 schreef ik een soort van column genaamd "Verdwaald in Argentinië voor het Blad. Nu we 10 jaar verder zijn leek het me leuk om die oude ervaringen van een toen nog relatief nieuwe Nederlander (relatief want in 1999 gekomen) opnieuw met jullie te delen. Sommigen zullen het herkennen van toen, voor anderen zal het nieuw zijn omdat zij in 2002-03 nog niet in Argentinië woonden. In totaal zijn het 10 columns, per maand zal ik er eentje plaatsen. Hieronder de eerste.

Origineel uit Blad Nederland juli-augustus 2002

Verdwaald in Argentinie door André Das

Dat is tenminste het gevoel dat je zo langzamerhand wordt aangepraat door de Argentijnen. Waar het vroeger voor een Argentijn vanzelfsprekend was dat een buitenlander in Argentinie wilde wonen omdat Argentinie nou eenmaal het mooiste land is, BA de mooiste stad is en ze hier bovendien het lekkerste eten en de mooiste vrouwen hebben, is dat vandaag de dag allemaal anders.

Ik woon hier inmiddels 3 jaar, maar natuurlijk ben ik nog buitenlander. Iedere nieuwe Argentijn die ik leer kennen vraagt na een tijdje waar ik vandaan kom. Na het antwoord Nederland, valt zijn of haar mond open van verbazing en rolt tegelijkertijd de volgende vraag cq. stelling eruit: “wat in hemelsnaam doe je hier?” Tja, soms moet ik daar zelf ook even over nadenken. Eigenlijk heb ik daar nooit zo over nagedacht. Ik ben hier gewoon nou eenmaal. Een opeenvolgende reeks van gebeurtenissen een beetje geluk en op het moment voor de hand liggende beslissingen, maken dat ik nu hier ben. Maar ja, dat ga je natuurlijk niet allemaal uitleggen. Nadat de eerste verbazing voorbij is, wordt er nog wat doorgevraagd en geantwoord. Als dan blijkt dat het in mijn geval niet gaat om een door een bedrijf of overheid uitgezonden buitenlander, maar om een “lokale” buitenlander, zijn we weer terug bij af. De eerste verbazing. En eigenlijk is dat natuurlijk best te begrijpen. De werkloosheid is extreem hoog en de crisis extreem lang en pijnvol. Als je dan als buitenlander komt werken in Argentinie, klinkt dat als een contradictio in terminis. Ook al kwam je 3 jaar geleden toen de huidige situatie zelfs als science fiction ondenkbaar was. Anderszijds, Argentinie is nog steeds een mooi land, met nog steeds heel lekker eten en nog steeds hele mooie vrouwen. Dat is niet veranderd.

Toch ga je eens om je heen kijken. Naar de andere Nederlanders. En dan kom je al snel tot de conclusie, een enkeling uitgezonderd, dat er eigenlijk twee hoofdredenen zijn dat zij hier zijn. Uitgezonden of verliefd. Soms kom je ze nog wel eens tegen, de avonturiers. Zij ontdekken dat er in Argentinie geen gebrek aan avontuur is, maar wel aan constructief avontuur. Dit maakt dat zij meestal na een jaartje weer teruggaan naar Nederland of het ergens anders gaan proberen. Betekent dit nou dat ik weg wil? Nee, helemaal niet. Zo ongemerkt zit ik hier nu een paar jaar en voordat je het weet zit je hier 10 of 15 jaar. Weggaan is ook niet zo makkelijk als je niet uitgezonden of verliefd bent. Als je uitgezonden bent dien je je termijn uit en ga je weg als je niet een nieuwe termijn in Argentinie krijgt toegewezen. Als je verliefd bent, wil je niet weg. Soms gaat de liefde over en blijkt dat de mensen ook niet wegwillen, juist omdat Argentinie zo´n mooi land is, Buenos Aires een geweldige stad, de levenswijze en het klimaat zo aangenaam zijn, etc.

Argentinie heeft nog steeds een betoverende invloed op buitenlanders. Ondanks alle crisis, geweld, onveiligheid en wat dies meer zij, heeft Argentinie en dan met name Buenos Aires mij nog steeds in haar greep. En juist die mysterieuze charme maakt van Buenos Aires “La Reina del Rio de la Plata.” En wees eerlijk, wie kan nou een Koningin weerstaan........?