Uit de oude doos. In de jaren 2002-03 schreef ik een column genaamd "Verdwaald in Argentinië voor het Blad. Nu we 10 jaar verder zijn leek het me leuk om die oude ervaringen van een toen nog relatief nieuwe Nederlander (relatief want in 1999 gekomen) opnieuw met jullie te delen. In totaal zijn het 10 columns, per maand zal ik er eentje plaatsen. Hieronder de tweede.
Als je zoals ik al een paar jaar in Argentinie woont, neem je automatisch
bepaalde gebruiken en gewoonten over. Je past je aan, je ziet dat zaken ook
anders kunnen en smaken veranderen. En
juist over dit laatste punt wilde ik het even hebben. De smaak.
Smaak
verandert danig als je eenmaal in Argentinie woont. En dan doel ik niet op de
smaak van kleding of ander uiterlijk vertoon, maar op de smaak die je hebt voor
het eten en drinken. Ik weet dat ze zeggen dat over smaak niet valt te twisten,
maar diegene die dat bedacht heeft, heeft nooit in Argentinie gewoond.
In Nederland was ik altijd gewend redelijk pittig te eten en mijn thee of
koffie heet te drinken. Vooropgesteld, het eten in Argentinie is zeer goed.
Vele malen zit ik weer te genieten van een heerlijk stukje vlees of een
heerlijke pasta met een goed glas rode wijn. Maar pittig is het allemaal niet.
Als je “pasta a la putanesca” bestelt, waarschuwt de Argentijn je dat dat een
pittige saus is. Nou dat zal dan door de naam komen, want de saus zelf is
weinig picant. Thuis mag ik altijd graag het vlees kruiden met peper, waarna
mijn vrouw klaagt dat haar mond in de brand staat. Na een tijdje leer je dat
dus af en eet je steeds minder pittig. Je past je smaakt aan. Mijn smaak is
inmiddels zo aangepast dat zelfs een bitterbal met mosterd tegenwoordig aan de
pittige kant is.
Er is echter een smaak waar ik me weiger aan aan te passen en het is juist
die smaak die leidt tot de vele twisten. Dulce de Leche! Rillingen over mijn
tong. Smaakpupillen die Moyano bellen. Hoe kan iemand iets dat zo ontzettend
zoet is lekker vinden??? Mijn smaak is ook zoeter geworden sinds ik hier woon
omdat alles nou eenmaal zoeter is hier. Tegenwoordig drink ik mijn koffie met
suiker ipv zwart zoals in Nederland. Maar Dulce de Leche??? Kan het zoeter???
En iedere verjaardag of andere sociale bijeenkomst is het opnieuw een reden tot
twisten. Ik kan nooit een stuk taart eten, want altijd zitten daar 1 of meer
verdiepingen Dulce de Leche in. En omdat alleen Dulce de Leche nog niet zoet
genoeg is, zitten er vaak ook een paar lagen chocolade in. En omdat ook dat nog
niet zoet genoeg is, toppen we het geheel af met “merengue.” Een taart zonder
Dulce de Leche is geen taart volgens de Argentijn. En omdat de taart hier erg
belangrijk is op verjaardagen, trouwerijen, etc., word ik vol onbegrip
aangekeken als ik zeg dat ik niet wil. “Ik houd niet van Dulce de Leche”, zeg
ik dan. Nog meer onbegrip. Hoe kan iemand nou niet van Dulce de Leche houden???
Tja,...
Om de Argentijn met gelijke munt terug te betalen is het aan te raden een
zakje drop bij de hand te hebben. Mijn ervaring is dat Argentijnen gruwen van
drop. “Alsof je op een autoband zuigt”, zegt mijn vrouw altijd. Hoe ze dat weet
vraag ik maar liever niet, maar het geeft wel de algemene instemmende reactie
weer van diegenen die het aandurven een dropje te proeven. Maar gelukkig is een
dropje eenvoudig uit te spugen in een servetje, flinke hap Dulce de Leche er
achteraan en weg autobandensmaak. Om de smaak van Dulce de Leche weg te spoelen
is helaas meer nodig dan alleen een glaasje water.
André Das
HOLLANDBORREL. 
.jpg)